GASTENBOEK EN VERHALEN...
Wij bieden op deze website een Gastenboek aan dat openstaat voor iedereen die in zijn/haar leven te maken heeft met een Borderline patiënt of aanverwante persoonlijkheidsstoornis en in het gastenboek hier graag iets over kwijt wil.
DIT GASTENBOEK IS NIET BEDOELD VOOR MENSEN MET EEN STOORNIS.
Je hart luchten betekent echter niet schelden, slecht woordgebruik, dreigen of ander ongepast woordgebruik (veelal tegen de Borderline patiënt in een relatie). Probeer het netjes, kort, rustig en verstandig te houden in het Gastenboek. Ongepast woordgebruik wordt door ons verwijderd.
Verder houden we ons vast aan de stelregel dat elk slachtoffer meteen bij de groep hoort na het moment van inschrijving als lid van onze vereniging en wij proberen veiligheid en rust te bieden om zo veel mogelijk slachtoffers het vertrouwen te geven om lid te worden en eventueel aanwezig te zijn op ledenavonden en bijeenkomsten zodat we elkaar kunnen helpen en ondersteunen.
Veelal zullen slachtoffers partners zijn binnen een (gewezen) relatie. Maar ook kinderen, familieleden, vrienden en kennissen van Borderline patiënten kunnen slachtoffer zijn en ook hen verwelkomen we van harte en we hopen onze bijdrage te kunnen leveren door onze kennis over de verschillende belevingswerelden van de Borderline patiënt en de "gewone mens" met u te delen.
Wij hopen u te mogen begroeten in ons gastenboek!
.
Nieuw bericht
Gastenboek
42 berichten op 3 pagina's
Anoniem
15-08-23 17:42:15
Geweldige website die ook aandacht geeft aan het “slachtoffer”. Ook ik had een prachtige blondine aan de haak geslagen met een humor van heb ik jouw daar. Veel liefde, medeleven etc. Dit is altijd zo gebleven, maar…
De eerste weken was er geen vuiltje aan de lucht totdat de eerste verschijnselen openbaar werden. Om totaal nutteloze zaken sloeg de vlam in de pan. Dat achteraf bezien nog het minst vervelende is gebleken. Werken deed ze niet vanwege de aandoening (wat ze inmiddels verteld had) en relaties met zowel vrienden als partners waren vaak vol met conflicten. Het gros was ik niet bij aanwezig geweest dus kon er weinig van zeggen, maar inmiddels ben ik toch gaan twijfelen over “haar verhaal”. De symptomen die bij borderline aangekaart worden zijn een blauwdruk van mijn voormalige partner.
Enorme ziekelijke jaloezie en veelal onnodig aangezien er totaal geen (wederzijdse) interesse was. Soms waren het vriendinnen die ik nog voor haar heb leren kennen. De ironie was dat mijn vriendin zelf een stortvloed aan single mannen kende en logischerwijs hier regelmatig mee afsprak. Ik probeerde haar uit te leggen dat dit normaal is en dat ik ook gewoon vriendinnen had. Kwam simpelweg gewoon niet bij haar binnen. Mensen die haar niks aangedaan hadden of soms zelfs nooit ontmoet hadden werden voor de vreselijkste termen uitgemaakt. Dit werd een groot probleem voor mij.
Zwart-Wit denken. Ofwel ik was de minister president of ik was een lanterfanter. Geen middenweg. De voorbeelden hiervan zijn teveel om hier te benoemen.
Claim gedrag. Volgen op whatsapp wanneer ik “online” was. Te pas en te onpas bellen, ook op mijn werk. Plotseling in mijn woonkamer staan omdat ze 3x in 10 minuten gebeld had en ik niet had opgenomen. Teveel ook om op te noemen.
De eerste weken was er geen vuiltje aan de lucht totdat de eerste verschijnselen openbaar werden. Om totaal nutteloze zaken sloeg de vlam in de pan. Dat achteraf bezien nog het minst vervelende is gebleken. Werken deed ze niet vanwege de aandoening (wat ze inmiddels verteld had) en relaties met zowel vrienden als partners waren vaak vol met conflicten. Het gros was ik niet bij aanwezig geweest dus kon er weinig van zeggen, maar inmiddels ben ik toch gaan twijfelen over “haar verhaal”. De symptomen die bij borderline aangekaart worden zijn een blauwdruk van mijn voormalige partner.
Enorme ziekelijke jaloezie en veelal onnodig aangezien er totaal geen (wederzijdse) interesse was. Soms waren het vriendinnen die ik nog voor haar heb leren kennen. De ironie was dat mijn vriendin zelf een stortvloed aan single mannen kende en logischerwijs hier regelmatig mee afsprak. Ik probeerde haar uit te leggen dat dit normaal is en dat ik ook gewoon vriendinnen had. Kwam simpelweg gewoon niet bij haar binnen. Mensen die haar niks aangedaan hadden of soms zelfs nooit ontmoet hadden werden voor de vreselijkste termen uitgemaakt. Dit werd een groot probleem voor mij.
Zwart-Wit denken. Ofwel ik was de minister president of ik was een lanterfanter. Geen middenweg. De voorbeelden hiervan zijn teveel om hier te benoemen.
Claim gedrag. Volgen op whatsapp wanneer ik “online” was. Te pas en te onpas bellen, ook op mijn werk. Plotseling in mijn woonkamer staan omdat ze 3x in 10 minuten gebeld had en ik niet had opgenomen. Teveel ook om op te noemen.
Joost T
03-07-22 20:49:44
Het is nu bijna 4 maanden uit met mijn ex. Voor mij was ze de vrouw van mijn dromen en ik dacht aan oud worden met haar. Ik zag haar al staan in een witte jurk en we zouden de mooiste relatie ooit hebben. Ik heb het zelf in paniek uitgemaakt nadat ze het 2 dagen daarvoor voor de 6de keer uit had gemaakt. Na nog een ruzie raakte ik in paniek en heb ik gezegd dat het echt klaar moest zijn.
Ik hou gek genoeg nog steeds van haar ook al heeft ze mij emotioneel compleet gesloopt. Ze heeft ironisch genoeg er wel voor gezorgd dat ik nu aan mijzelf aan het werken ben en dat ik eindelijk los kom van mijn negatieve zelfbeeld en kan werken aan mijn hechtingsproblematiek. Ik kan door deze ervaring dus opzoek naar echt een mooie relatie. Ik wens haar alle geluk toe (ze heeft ondertussen al weer een nieuwe vlam waarmee ze aan het daten is). Kennelijk is hij wel emotioneel volwassen en kan hij wel op een dieper niveau met haar connecties maken.
Ik ben benieuwd hoe lang die relatie gaat duren, ik hoop dat ze echt gelukkig kan worden met deze kerel. Dat hoop ik ook voor hem. Ik gun het hem niet om hetzelfde door te moeten maken als ik en ik gun het haar heel erg om eindelijk rust te vinden en eindelijk de persoon te zijn die ze diep van binnen is.
Bedankt voor deze site. Ik had hem liever een jaar geleden ontdekt zodat ik tijdens mijn relatie met ervaringsdeskundigen kon praten. Nu is het vooral fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Ik hou gek genoeg nog steeds van haar ook al heeft ze mij emotioneel compleet gesloopt. Ze heeft ironisch genoeg er wel voor gezorgd dat ik nu aan mijzelf aan het werken ben en dat ik eindelijk los kom van mijn negatieve zelfbeeld en kan werken aan mijn hechtingsproblematiek. Ik kan door deze ervaring dus opzoek naar echt een mooie relatie. Ik wens haar alle geluk toe (ze heeft ondertussen al weer een nieuwe vlam waarmee ze aan het daten is). Kennelijk is hij wel emotioneel volwassen en kan hij wel op een dieper niveau met haar connecties maken.
Ik ben benieuwd hoe lang die relatie gaat duren, ik hoop dat ze echt gelukkig kan worden met deze kerel. Dat hoop ik ook voor hem. Ik gun het hem niet om hetzelfde door te moeten maken als ik en ik gun het haar heel erg om eindelijk rust te vinden en eindelijk de persoon te zijn die ze diep van binnen is.
Bedankt voor deze site. Ik had hem liever een jaar geleden ontdekt zodat ik tijdens mijn relatie met ervaringsdeskundigen kon praten. Nu is het vooral fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Erik M
16-09-21 19:53:17
Mijn dochter van 29 (alleenstaand met 1 kind, mijn kleinzoon ) heeft Borderline. En dag geeft de nodige spanningen in onze relatie. Er gaan weken, soms zelfs maanden overheen waarin er geen contact is. En de sporadische contacten die er wel zijn, gaan eigenlijk alleen maar over geld. En als ik dan nee zeg, wordt ze kwaad, driftig, en "gooit de hoorn op de haak" Maar eerst krijg ik nog allerlei ziektes naar m'n hoofd geslingerd.
Nu zitten we in een periode dat er geen contact meer WAS. Was, omdat ik het gevoel had dat ik alleen maar goed was voor de centen en ik kreeg zelfs mijn (bijna ) 3 jaar oude kleinzoon nauwelijks meer te zien. omdat praten niet lukt, brief geschreven, waarin ik voorstelde om nu eens ECHT met elkaar TE PRATEN ! dat kon, maar alleen als zij tijd zou hebben, kleinzoon weer naar school ging ( was in de vakantietijd) en als haar begeleidster mee mocht komen. dat vond ( en vindt ik nog steeds ) prima, en ik stelde voor om te vragen of haar moeder ( mijn ex ) dan even op kleinzoon zou willen passen. Haar antwoord, mijn moeder is oma, en géén oppas ! gisteren een brief van haar gekregen.... nog wel met veel verwijten en dat ik "fout bezig ben " ( is ook een Borderline symptoom )
En zo zou ik nog meterslange tekst kunnen schrijven, maar het meest belangrijke is dat ze me vandaag belde met de vraag of ik de brief had gevonden.
En toen hebben we zeker 3 kwartier met elkaar gepraat, echt gepraat, bij allebei de tranen in overvloed over de wangen...
En het allerbelangrijkste is, dat we gaan proberen om de band weer op te gaan bouwen, dat mijn ( huidige ) vrouw en ik de mogelijkheid krijgen om ONZE kleinzoon te leren kennen, en ik mijn dochter weer TERUG KRIJG !
het zal tijd kosten, het zal moeite kosten en er zal ongetwijfeld best nog wel eens een conflictje zijn, maar wat er ook is, de intentie om de relatie weer op te bouwen, want hoe je het ook draait of keert, we houden van onze dochter en kleinzoon en dat zal ook altijd zo blijven !
En, ik weet nu, Borderline is heftig....
Nu zitten we in een periode dat er geen contact meer WAS. Was, omdat ik het gevoel had dat ik alleen maar goed was voor de centen en ik kreeg zelfs mijn (bijna ) 3 jaar oude kleinzoon nauwelijks meer te zien. omdat praten niet lukt, brief geschreven, waarin ik voorstelde om nu eens ECHT met elkaar TE PRATEN ! dat kon, maar alleen als zij tijd zou hebben, kleinzoon weer naar school ging ( was in de vakantietijd) en als haar begeleidster mee mocht komen. dat vond ( en vindt ik nog steeds ) prima, en ik stelde voor om te vragen of haar moeder ( mijn ex ) dan even op kleinzoon zou willen passen. Haar antwoord, mijn moeder is oma, en géén oppas ! gisteren een brief van haar gekregen.... nog wel met veel verwijten en dat ik "fout bezig ben " ( is ook een Borderline symptoom )
En zo zou ik nog meterslange tekst kunnen schrijven, maar het meest belangrijke is dat ze me vandaag belde met de vraag of ik de brief had gevonden.
En toen hebben we zeker 3 kwartier met elkaar gepraat, echt gepraat, bij allebei de tranen in overvloed over de wangen...
En het allerbelangrijkste is, dat we gaan proberen om de band weer op te gaan bouwen, dat mijn ( huidige ) vrouw en ik de mogelijkheid krijgen om ONZE kleinzoon te leren kennen, en ik mijn dochter weer TERUG KRIJG !
het zal tijd kosten, het zal moeite kosten en er zal ongetwijfeld best nog wel eens een conflictje zijn, maar wat er ook is, de intentie om de relatie weer op te bouwen, want hoe je het ook draait of keert, we houden van onze dochter en kleinzoon en dat zal ook altijd zo blijven !
En, ik weet nu, Borderline is heftig....
W W
10-09-21 00:56:16
Hallo,
Ik kreeg een relatie met een 'leuke' verpleegster.ik was 67 zij 58.Na twee maand kreeg ik de diagnose tongkanker.Ze heeft me alle chemo's gegeven en ik kreeg 35 bestralingen. Ze deed echt alles voor mij.Ze wou een fotosessie,reserveerde een valentijn uitje,ging met mij op zomervakantie.Twee maanden na de vakantie maakte ze ijskoud een eind aan onze relatie.Ik was/ben er na 10 maanden nog steeds kapot van.Ze kwam nog een paar keer bij mij en zei wenend dat er iets grondig mis is met haar en dat het heel diep zit. Ik hoorde van haar kinderen dat ze al van de ene psych naar de andere heeft gelopen maar ze wil nu geen hulp.Ondertussen heeft ze al een nieuwe 5e relatie.Ik ben kapot en gebroken. Ik sta met haar op en ga met haar slapen.Haar reactie? Dat slijt wel.... Is elke borderliner een ijskonijn? Voorlopig is mijn ziekte onder controle maar ik ben de liefde van mijn leven kwijt. Ze heeft me uit een diepe afgrond gehaald, me een jaar supergelukkig gemaakt en dan weer in de afgrond gegooid.Ik wens het niemand toe.
W
Ik kreeg een relatie met een 'leuke' verpleegster.ik was 67 zij 58.Na twee maand kreeg ik de diagnose tongkanker.Ze heeft me alle chemo's gegeven en ik kreeg 35 bestralingen. Ze deed echt alles voor mij.Ze wou een fotosessie,reserveerde een valentijn uitje,ging met mij op zomervakantie.Twee maanden na de vakantie maakte ze ijskoud een eind aan onze relatie.Ik was/ben er na 10 maanden nog steeds kapot van.Ze kwam nog een paar keer bij mij en zei wenend dat er iets grondig mis is met haar en dat het heel diep zit. Ik hoorde van haar kinderen dat ze al van de ene psych naar de andere heeft gelopen maar ze wil nu geen hulp.Ondertussen heeft ze al een nieuwe 5e relatie.Ik ben kapot en gebroken. Ik sta met haar op en ga met haar slapen.Haar reactie? Dat slijt wel.... Is elke borderliner een ijskonijn? Voorlopig is mijn ziekte onder controle maar ik ben de liefde van mijn leven kwijt. Ze heeft me uit een diepe afgrond gehaald, me een jaar supergelukkig gemaakt en dan weer in de afgrond gegooid.Ik wens het niemand toe.
W
Leo Vandecrean
14-06-21 17:39:13
Ik heb het 2 jaar kunnen uithouden bij mijn ex vriendin, ik ben door een hel gegaan maar echt door een hel, mijn leven is totaal verwoest op mentaal en psychisch vlak het is onvoorstelbaar wat ik heb doorstaan, hoe 8k dat ooit heb kunnen toelaten dat ze me zover gebracht heeft kan ik nog steeds niet begrijpen, ze is 50 jaar en al aan haar 6e relatie toe ik heb alles voor de rechtbank laten komen omdat ze me zo zwaar heeft toegetakeld met verbaal en psychisch geweld, maar zonder resultaat ze is niet verantwoordelijk voor haar daden waar zijn we toch mee bezig dat zo iemand ongestraft verder kan leven en andere levens verwoesten, 4 dagen nadat ze bij me weg was had ze al een nieuwe vriend, ik verwittigd hem via zijn fb pagina voor haar daden , wat was het resultaat ze stapt naar de politie diend klacht in voor stalking en belaging en ik werd gestraft zij gaat vrijuit en kan verder doen, je zou voor minder een drama veroorzaken maar niemand hoort mijn stem tot het te laat is voor wat ze bij mij heeft aangericht ik heb gesmeekt bij de politie om haar te laten opnemen omdat ze een gevaar vormd voor de maatschappij en tot wat ze in staat is maar er wordt geen gehoor gegeven, ik ben nu een jaar verder en nog zit ik steeds gevangen in mijn verleden, niets helpt er mij om er overheen te komen en de oneerlijkheid binnen het gerechtssysteem, ik durf eerlijk zeggen dat ik een euthanasie aanvraag heb ingediend voor ondraaglijk psychisch lijden, ik doe het om mezelf te beschermen voor ik haar onderhanden neem en in de gevangenis terecht kom ,zover heeft ze me gedreven dat kan je u niet voor stellen hoe diep me dit heeft geraakt de wraak tegen haar kan niemand stoppen omdat ze ongestraft kan verder doen.
H B
04-06-21 22:42:47
Ik heb eerst een relatie gehad met een narcistische man , en na een aantal jaar kwam ik X tegen . Ik was gelukkig , werd overweldigd door liefde en aandacht , maar mijn gevoel zei dat er iets was , kon de vinger er niet op leggen . Hij was erg aanwezig , eiste alle aandacht op binnen mijn gezin , was druk , impulsief , ongelofelijk emotioneel, maar ook manipulatief , jaloers , angstig om alleen gelaten te worden , en vooral veel stemmingswisselingen, en dan bedoel ik ; ruzie maken om noem maar op , maar wanneer ik daar op reageerde , mocht ik er niet over doorgaan . Sterker nog , hij was het alweer vergeten . Seksverslaafd , geen enkele avond normaal naast elkaar in bed kunnen liggen want anders voelde meneer zich afgewezen , vertrouwelijke dingen die je samen had besproken werd tegen je gebruikt in ruzies , heftige ruzies , zeer heftig . Jaloers gedrag nam ontzettende heftige vormen aan . Maar aan de andere kant kon ik ook weer alles van hem krijgen , vooral als hij onder invloed was van coke . Zorgzaam was die ook
Ik heb jarenlang de vinger er niet op kunnen leggen , vele gesprekken gevoerd , maar ik werd voor gek verklaard . Ben zelf in een burn out geraakt , anti depressiva gaan slikken , en steeds meer afgetakeld . Uiteindelijk hem de deur gewezen , dat ging niet zonder slag of stoot , maar hij legt zich er niet bij neer . Word nog dagelijks belast . Dit is nog maar 5 % van wat ik vertel . Ik ben moe , op gebroken.
Ik heb jarenlang de vinger er niet op kunnen leggen , vele gesprekken gevoerd , maar ik werd voor gek verklaard . Ben zelf in een burn out geraakt , anti depressiva gaan slikken , en steeds meer afgetakeld . Uiteindelijk hem de deur gewezen , dat ging niet zonder slag of stoot , maar hij legt zich er niet bij neer . Word nog dagelijks belast . Dit is nog maar 5 % van wat ik vertel . Ik ben moe , op gebroken.
M. Driessen
14-05-21 14:00:39
Mijn ouders hebben me mijn hele kindertijd verwaarloosd en mishandeld. Toen ik 18 werd vertrok mijn vader, en vertelde mijn moeder me botweg dat ik vanaf nu 24 uur per dag bij haar moest zijn. Ze werd steeds creatiever in haar methodes om dat af te dwingen.
Mijn huissleutels waren ineens altijd kwijt. Mijn post verdween. Ze dreigde om vrienden of huisdieren iets aan te doen als ik zonder haar naar buiten zou gaan. Ze zei dat ze zelfmoord zou plegen en het laten lijken alsof ik het gedaan had. Ze weerhield me ervan om naar mijn huisarts te gaan als ik ziek was. Als ik gespaard had, was er ineens een "vergeten" rekening met een grote boete erop. Ze loog tegen anderen over me om me van iedereen af te zonderen. Na 8 jaar heb ik pas kunnen ontsnappen.
Een stoornis oplopen is geen keus die je maakt, maar wat je daarmee doet wel. Mijn moeder heeft ervoor gekozen mij kapot te maken zodat ze zich niet alleen hoefde te voelen. Ik ga niet meer met haar om, maar helaas heeft ze al veel schade aangericht en leef ik nu met depressie en PTSS.
Mijn huissleutels waren ineens altijd kwijt. Mijn post verdween. Ze dreigde om vrienden of huisdieren iets aan te doen als ik zonder haar naar buiten zou gaan. Ze zei dat ze zelfmoord zou plegen en het laten lijken alsof ik het gedaan had. Ze weerhield me ervan om naar mijn huisarts te gaan als ik ziek was. Als ik gespaard had, was er ineens een "vergeten" rekening met een grote boete erop. Ze loog tegen anderen over me om me van iedereen af te zonderen. Na 8 jaar heb ik pas kunnen ontsnappen.
Een stoornis oplopen is geen keus die je maakt, maar wat je daarmee doet wel. Mijn moeder heeft ervoor gekozen mij kapot te maken zodat ze zich niet alleen hoefde te voelen. Ik ga niet meer met haar om, maar helaas heeft ze al veel schade aangericht en leef ik nu met depressie en PTSS.
Ties Anoniem
27-03-21 11:38:42
Mijn moeder heeft alle trekken van een borderliner: zwart maken van familie en omgeving tegenover mij van jongs af aan, en mij zwart maken tegenover familie, wisselende emoties en woedeuitbarstingen, zelfmoordpoging bewust uitvoeren/starten in mijn bijzijn als ca. 8 jarige, depressies, contact met familie blokkeren. Geen uiting van genegenheid of liefde. En wee de gebeente als ik het aankaartte, dan werd ik beschuldigd van iets wat ik niet had gezegd of gedaan en vervolgens werd ik genegeerd of boos benaderd.
Regelmatig kreeg ik een pak slaag voor dingen die ik niet had gedaan. Mijn vader neemt het consequent voor haar op. Dus als kind stond ik er alleen voor, weerloos blootgesteld aan de grillen van mijn moeder, niet wetend wanneer ze weer toe zou slaan. Het heeft mijn leven getekend. Ik ging zonder eigen persoonlijkheid het huis uit, want jaren moest ik zijn wie zij wilde dat ik was. Van kleding tot hobbies. Sinds ik geen contact meer heb, ben ik psychisch eindelijk aan het genezen. Denkend aan wat ze deed, doet enorm veel pijn. Het snijdt in mijn ziel. Hoe kan een moeder zo zonder liefde zijn en zelfs haar bloedeigen dochter zo behandelen?
Niets is te rechtvaardigen van wat ze heeft gedaan. Geen contact is de enige mogelijke veilige haven, vrij van psychische martelingen.
Aan iedereen met een mening over borderline dat ze er niets aan kunnen doen: ze blijven verantwoordelijk voor hun eigen daden. Wanneer een pedofiel een kind verkracht of een terrorist mensen opblaast, zeg je ook niet: ach het komt door zijn jeugd. Een borderliner terroriseert je psychisch tot op het bot. Geen contact is het beste. Je komt er anders zelf niet ongeschonden uit. Een relatie met ze helpt geen zier. Ze zuigen je uit als parasieten en blijven altijd hongerig naar meer. Het blijft een spel van slachtoffer spelen en vervolgens jou toetakelen, want dat is het ware gezicht van borderliners: daders die zonder compassie je leegzuigen voor eigen geluk. Zielig doen, en een dreun verkopen. Oftewel: het 'hou van me, ik haat jou'-spel
Regelmatig kreeg ik een pak slaag voor dingen die ik niet had gedaan. Mijn vader neemt het consequent voor haar op. Dus als kind stond ik er alleen voor, weerloos blootgesteld aan de grillen van mijn moeder, niet wetend wanneer ze weer toe zou slaan. Het heeft mijn leven getekend. Ik ging zonder eigen persoonlijkheid het huis uit, want jaren moest ik zijn wie zij wilde dat ik was. Van kleding tot hobbies. Sinds ik geen contact meer heb, ben ik psychisch eindelijk aan het genezen. Denkend aan wat ze deed, doet enorm veel pijn. Het snijdt in mijn ziel. Hoe kan een moeder zo zonder liefde zijn en zelfs haar bloedeigen dochter zo behandelen?
Niets is te rechtvaardigen van wat ze heeft gedaan. Geen contact is de enige mogelijke veilige haven, vrij van psychische martelingen.
Aan iedereen met een mening over borderline dat ze er niets aan kunnen doen: ze blijven verantwoordelijk voor hun eigen daden. Wanneer een pedofiel een kind verkracht of een terrorist mensen opblaast, zeg je ook niet: ach het komt door zijn jeugd. Een borderliner terroriseert je psychisch tot op het bot. Geen contact is het beste. Je komt er anders zelf niet ongeschonden uit. Een relatie met ze helpt geen zier. Ze zuigen je uit als parasieten en blijven altijd hongerig naar meer. Het blijft een spel van slachtoffer spelen en vervolgens jou toetakelen, want dat is het ware gezicht van borderliners: daders die zonder compassie je leegzuigen voor eigen geluk. Zielig doen, en een dreun verkopen. Oftewel: het 'hou van me, ik haat jou'-spel
Annoniempje
26-01-21 18:16:11
Voor degene die slachtoffer zijn van iemand met medisch vastgestelde borderline hebben de mensen van deze site mij tips gegeven die voor mij en mn kind van onschatbare waarde zijn. Het is onbeschrijfelijk als je slachtoffer bent. De overtuigingskracht die borderliners hebben, op hun omgeving en hoe ze niet door hebben hoe ze anderen kapot maken, kent geen grens, geen 'border' en is loodzwaar. Het is niet makkelijk de tips toe te passen maar wat ik ervoor heb terug gekregen is van onschatbare waarde.
robert weet ik niet
20-01-21 09:32:08
Grrrrrrr,
Ik zit hier de berichten te lezen. Zo herkenbaar allemaal. Allemaal levens kapotgemaakt.
En dan lees ik ineens weer zo een bericht van een patient, hoe vreselijk het is om borderliner te zijn en dat het een dagelijke strijd is en dat we het ook geen borderliner mogen noemen:
Beste ‘patient’, mag ik je zo noemen? Beide kanten van het borderline spectrum zijn ‘slachtoffer’ van elkaar. Als er een echte dader is, dan zal je die zelf in je verleden moeten gaan zoeken en die er op aan gaan spreken. Misschien dat je dan gaat inzien dat je wel een keuze hebt om te zijn wie je wilt zijn en niet andere mensen dag en nacht te belasten met je ziektebeeld.
Maar hier is een plek voor mensen die heel veel geinvesteerd hebben in de persoon die borderline heeft en hun naasten zijn. En zoals je inderdaad leest, dan zie je dat deze mensen daardoor zwaar getraumatiseerd zijn.
Ik ben daar ook een van. Ik heb niet iets persoonlijks tegen de ‘borderliner’. Ik vindt het vreselijk waarom mijn ‘borderliner’ haar aandoening heeft. Al heel lang ben ik bang dat dit komt, door iets vreselijks in haar eigen verleden wat ze niet heeft kunnen verwerken.
Ik ben op haar verliefd geworden toen ik jong was en ik heb 25 jaar, meer dan mijn best voor ons en haar gedaan. Maar op enig moment is er teveel gebeurd en heeft het teveel gekost.
Mij heeft het letterlijk 2 keer echt mij mijn leven gekost, en 2 keer gered door mijn ICD. Ik ben gelukkig die 2 keer door omstanders gereanimeerd. Ik heb blijkbaar een hele goede bewaar engel.
Maar, op het ziekenhuis, op de intensive care, waar ik 2 weken in coma heb gelegen, was niet ik maar mijn ex-vrouw degene waar het om moest draaien en die de aandacht opvroeg. De verpleging heeft letterlijk aan de overige familie gevraagd of ze haar konden aanspreken op dit gedrag omdat zij niet doordrongen tot haar en er heel veel last van hadden.
En dit is slechts 1 voorbeeld. Ik kan er nog 10.000 opschrijven.
Hebbe wij ook recht zonder jullie met elkaar een gesprek te voeren?
Ik zit hier de berichten te lezen. Zo herkenbaar allemaal. Allemaal levens kapotgemaakt.
En dan lees ik ineens weer zo een bericht van een patient, hoe vreselijk het is om borderliner te zijn en dat het een dagelijke strijd is en dat we het ook geen borderliner mogen noemen:
Beste ‘patient’, mag ik je zo noemen? Beide kanten van het borderline spectrum zijn ‘slachtoffer’ van elkaar. Als er een echte dader is, dan zal je die zelf in je verleden moeten gaan zoeken en die er op aan gaan spreken. Misschien dat je dan gaat inzien dat je wel een keuze hebt om te zijn wie je wilt zijn en niet andere mensen dag en nacht te belasten met je ziektebeeld.
Maar hier is een plek voor mensen die heel veel geinvesteerd hebben in de persoon die borderline heeft en hun naasten zijn. En zoals je inderdaad leest, dan zie je dat deze mensen daardoor zwaar getraumatiseerd zijn.
Ik ben daar ook een van. Ik heb niet iets persoonlijks tegen de ‘borderliner’. Ik vindt het vreselijk waarom mijn ‘borderliner’ haar aandoening heeft. Al heel lang ben ik bang dat dit komt, door iets vreselijks in haar eigen verleden wat ze niet heeft kunnen verwerken.
Ik ben op haar verliefd geworden toen ik jong was en ik heb 25 jaar, meer dan mijn best voor ons en haar gedaan. Maar op enig moment is er teveel gebeurd en heeft het teveel gekost.
Mij heeft het letterlijk 2 keer echt mij mijn leven gekost, en 2 keer gered door mijn ICD. Ik ben gelukkig die 2 keer door omstanders gereanimeerd. Ik heb blijkbaar een hele goede bewaar engel.
Maar, op het ziekenhuis, op de intensive care, waar ik 2 weken in coma heb gelegen, was niet ik maar mijn ex-vrouw degene waar het om moest draaien en die de aandacht opvroeg. De verpleging heeft letterlijk aan de overige familie gevraagd of ze haar konden aanspreken op dit gedrag omdat zij niet doordrongen tot haar en er heel veel last van hadden.
En dit is slechts 1 voorbeeld. Ik kan er nog 10.000 opschrijven.
Hebbe wij ook recht zonder jullie met elkaar een gesprek te voeren?
Patrick Staelens
31-12-20 16:43:59
24.12.20 - Deel 2
Op mijn inschikkelijke vraag, hoeveel geld ik dan zou moeten meebrengen, antwoordt ze niet om vervolgens duidelijk te maken dat ze wel alleen zou eten en niet samen met mij.
Ik stel haar dan 3 keer de concrete vraag, hoe we op oudejaarsavond zouden afspreken: bij mij/bij haar en om hoe laat, samen eten of niet?
Ik ga door (nachtklok) zonder een antwoord te krijgen.
Vandaag wacht ik geduldig op een telefoontje dat niet komt.
Ik bel dan maar zelf en ze is blijkbaar weer helemaal door- en omgeslagen: ze zegt dat we nog maar “een halve relatie” hebben, maar zegt wel dat ik gewoon best maar even iets kome drinken (zonder samen te eten).
Daar zou het bij blijven.
Geen kwartier later belt ze terug: om te zeggen dat ik kan oprotten en moet wegblijven – zelfs geen kort bezoek mag: als ik toch voor haar voordeur zou staan, zou ze de politie bellen (herhaald voorkomend dreigement).
Ook nu hangt ze de telefoon zomaar in.
Resultaat en gevolg en dat heb ik haar ook gezegd: dat ze me zelfs op oudejaarsdag in de steek laat, er blijkbaar weer de brui aan wil geven (mij wegsmijt dus), is voor mij de grootste afgang die ik ooit meemaakte.
Nu weet ik diep van binnen: nooit van mijn leven zal ik nog enig initiatief nemen op terug contact op te nemen, noch zal ik nog naar haar gaan.
Ik heb veel gepikt, geslikt EN VERGEVEN.
Maar DIT, mezelf compleet ALLEEN, EENZAAM en VERLATEN voelen op zo’n dag als deze/morgen, is voor mij de spreekwoordelijke druppel.
En ja, ik vraag me af of het leven nog überhaupt zin heeft, ik vrees dat ik helemaal zal wegkwijnen bij deze overgang van oud naar nieuw.
Het lijkt niet (meer) voor mij weggelegd.
Op mijn inschikkelijke vraag, hoeveel geld ik dan zou moeten meebrengen, antwoordt ze niet om vervolgens duidelijk te maken dat ze wel alleen zou eten en niet samen met mij.
Ik stel haar dan 3 keer de concrete vraag, hoe we op oudejaarsavond zouden afspreken: bij mij/bij haar en om hoe laat, samen eten of niet?
Ik ga door (nachtklok) zonder een antwoord te krijgen.
Vandaag wacht ik geduldig op een telefoontje dat niet komt.
Ik bel dan maar zelf en ze is blijkbaar weer helemaal door- en omgeslagen: ze zegt dat we nog maar “een halve relatie” hebben, maar zegt wel dat ik gewoon best maar even iets kome drinken (zonder samen te eten).
Daar zou het bij blijven.
Geen kwartier later belt ze terug: om te zeggen dat ik kan oprotten en moet wegblijven – zelfs geen kort bezoek mag: als ik toch voor haar voordeur zou staan, zou ze de politie bellen (herhaald voorkomend dreigement).
Ook nu hangt ze de telefoon zomaar in.
Resultaat en gevolg en dat heb ik haar ook gezegd: dat ze me zelfs op oudejaarsdag in de steek laat, er blijkbaar weer de brui aan wil geven (mij wegsmijt dus), is voor mij de grootste afgang die ik ooit meemaakte.
Nu weet ik diep van binnen: nooit van mijn leven zal ik nog enig initiatief nemen op terug contact op te nemen, noch zal ik nog naar haar gaan.
Ik heb veel gepikt, geslikt EN VERGEVEN.
Maar DIT, mezelf compleet ALLEEN, EENZAAM en VERLATEN voelen op zo’n dag als deze/morgen, is voor mij de spreekwoordelijke druppel.
En ja, ik vraag me af of het leven nog überhaupt zin heeft, ik vrees dat ik helemaal zal wegkwijnen bij deze overgang van oud naar nieuw.
Het lijkt niet (meer) voor mij weggelegd.
Patrick Staelens
31-12-20 16:43:14
24.12.20 - deel 1
Was ik kapot, dan ben ik nu verslagen en uitgeteld, ook al zal ik hopelijk proberen te vechten om er weer bovenop te komen.
Een relaas van de voorbije dagen en uren:
Ik heb haar dinsdag gebeld en met harde uitspraken als “Ik weet niet meer wat te doen om van jou af te geraken” en “Deze relatie is dood” heeft zij mijn ondanks alles toch gedane voorstel, met elkaar op woensdagavond te praten en oudejaarsavond samen door te brengen volledig afgewimpeld en ook dan de telefoon ingehaakt.
Maar woensdagmiddag dan plots een sms met de melding dat we inderdaad met elkaar konden praten die avond ‘en dan zien we wel’.
Ik ging er op in, ben er gisteravond naar toe gaan.
Eerst afstandelijk en dan ongeveer anderhalf uur lang (“kort” eigenlijk) een stuk positiever en het lijkt klaar en duidelijk: ze wil wel degelijk oudjaar samen doorbrengen.
Ze nam mijn hand vast.
Dat is voor ons (al jarenlang) hét teken dat het weer goed zat.
Ik wou dan net voor middernacht doorgaan en zegt me letterlijk, wat oudejaarsavond betreft, “NATUURLIJK BEN IK VOOR ONS NAAR DE SUPERMARKT (VOOR ETEN) GEGAAN.”
Hoezo “natuurlijk” vroeg ik me luidop af?
Ze had het met mij gedaan gemaakt, ze had zich als een bezeten zot gedragen tegenover mij gedragen en had mij zelfs fysiek aangevallen (stamp).
Woensdagavond (telefoon) duidelijk al dit negatieve bevestigd – dus hoezo “natuurlijk” voor ons eten gaan kopen???
Wel eist ze van mij dat ik mee betaal en zegt daarbij dat het om een “principekwestie” gaat..
Op zich geen probleem, ik ben heel inschikkelijk en vrijgevig, begripvol ook, maar het woordje “principekwestie” stoort me enorm.
Nog nooit in 7 ¾ jaar heeft ze me gevraagd om te betalen voor eten en ik heb haar gezegd dat ik nooit aan wie dan ook geld gevraagd heb om bij mij thuis te eten.
De borderline begint de kop op te steken en ze begint alle mogelijke verwijten naar mijn hoofd te slingeren.
Was ik kapot, dan ben ik nu verslagen en uitgeteld, ook al zal ik hopelijk proberen te vechten om er weer bovenop te komen.
Een relaas van de voorbije dagen en uren:
Ik heb haar dinsdag gebeld en met harde uitspraken als “Ik weet niet meer wat te doen om van jou af te geraken” en “Deze relatie is dood” heeft zij mijn ondanks alles toch gedane voorstel, met elkaar op woensdagavond te praten en oudejaarsavond samen door te brengen volledig afgewimpeld en ook dan de telefoon ingehaakt.
Maar woensdagmiddag dan plots een sms met de melding dat we inderdaad met elkaar konden praten die avond ‘en dan zien we wel’.
Ik ging er op in, ben er gisteravond naar toe gaan.
Eerst afstandelijk en dan ongeveer anderhalf uur lang (“kort” eigenlijk) een stuk positiever en het lijkt klaar en duidelijk: ze wil wel degelijk oudjaar samen doorbrengen.
Ze nam mijn hand vast.
Dat is voor ons (al jarenlang) hét teken dat het weer goed zat.
Ik wou dan net voor middernacht doorgaan en zegt me letterlijk, wat oudejaarsavond betreft, “NATUURLIJK BEN IK VOOR ONS NAAR DE SUPERMARKT (VOOR ETEN) GEGAAN.”
Hoezo “natuurlijk” vroeg ik me luidop af?
Ze had het met mij gedaan gemaakt, ze had zich als een bezeten zot gedragen tegenover mij gedragen en had mij zelfs fysiek aangevallen (stamp).
Woensdagavond (telefoon) duidelijk al dit negatieve bevestigd – dus hoezo “natuurlijk” voor ons eten gaan kopen???
Wel eist ze van mij dat ik mee betaal en zegt daarbij dat het om een “principekwestie” gaat..
Op zich geen probleem, ik ben heel inschikkelijk en vrijgevig, begripvol ook, maar het woordje “principekwestie” stoort me enorm.
Nog nooit in 7 ¾ jaar heeft ze me gevraagd om te betalen voor eten en ik heb haar gezegd dat ik nooit aan wie dan ook geld gevraagd heb om bij mij thuis te eten.
De borderline begint de kop op te steken en ze begint alle mogelijke verwijten naar mijn hoofd te slingeren.
Patrick Staelens
28-12-20 23:07:58
Na een bijna acht jaar durende “relatie” met iemand, waarvan ik – helaas voor haar en mezelf met 100% procent zekerheid – weet dat zij Borderline heeft, zou ik het liefst van de wereld verdwijnen - ik ben OP/KAPOT.
Ik was ooit een zeer gelukkig en zorgeloos persoon, na deze 8 jaar durende relatie ben ik echter een emotioneel, psychisch en ook deels lichamelijk wrak geworden.
Mijn partner maakte me ooit wel degelijk – ondanks de al snel opduikende Borderline-symptomen - zeer gelukkig, maar intussen heeft ze mij emotioneel compleet geruïneerd en heeft ze mijn persoonlijkheid en geloof in de liefde en het leven zonder enige rancune of eigen zelfbesef en/of empathie kapot gemaakt.
Borderline is destructief, verwoestend en meedogenloos.
Zelfs en vooral voor de partner/persoon waarvan de Borderliner het meest en het meest onvoorwaardelijk alle mogelijke liefde en affectie krijgt en - ondanks alles - blijft krijgen.
Ik ben radeloos geworden en voel me compleet machteloos tegen de “octopus van het kwade” die Borderline nu eenmaal herbergt en waarvan de tentakels je doen lijden, volledig doen stikken en je uiteindelijk emotioneel vermoorden.
En o zo typerend: net nu, met Kerstmis, de zogenaamde "feestdagen" en Nieuwjaar in zicht, heeft me definitief de rug toegekeerd, mij weggesmeten en de relatie definitief stopgezet. De concrete aanleiding tot deze beslissing van haar - geloof het of niet - was het feit dat mijn 2 kinderen met Kerstmis even op bezoek bij mij thuis (uiteraard was er van samenwonen nooit geen sprake, zou onmogelijk geweest zijn) zouden komen. Zodra ik doorhad dat ze zich tegen het idee van een (nochtans coronavrij) bezoek van mijn twee kinderen verzette, stelde ik haar voor dat ik het bezoek zou annuleren omdat ik geen negatieve gevolgen voor onze relatie wilde en ik hiermee aangaf, naar haar te luisteren en met haar mening rekening te houden. Ze mocht mee aanwezig zijn EN 2 weken voordien was een bezoek geen probleem. TOCH SMIJT ZE ME DEFINITIEF WEG!!!
Ik was ooit een zeer gelukkig en zorgeloos persoon, na deze 8 jaar durende relatie ben ik echter een emotioneel, psychisch en ook deels lichamelijk wrak geworden.
Mijn partner maakte me ooit wel degelijk – ondanks de al snel opduikende Borderline-symptomen - zeer gelukkig, maar intussen heeft ze mij emotioneel compleet geruïneerd en heeft ze mijn persoonlijkheid en geloof in de liefde en het leven zonder enige rancune of eigen zelfbesef en/of empathie kapot gemaakt.
Borderline is destructief, verwoestend en meedogenloos.
Zelfs en vooral voor de partner/persoon waarvan de Borderliner het meest en het meest onvoorwaardelijk alle mogelijke liefde en affectie krijgt en - ondanks alles - blijft krijgen.
Ik ben radeloos geworden en voel me compleet machteloos tegen de “octopus van het kwade” die Borderline nu eenmaal herbergt en waarvan de tentakels je doen lijden, volledig doen stikken en je uiteindelijk emotioneel vermoorden.
En o zo typerend: net nu, met Kerstmis, de zogenaamde "feestdagen" en Nieuwjaar in zicht, heeft me definitief de rug toegekeerd, mij weggesmeten en de relatie definitief stopgezet. De concrete aanleiding tot deze beslissing van haar - geloof het of niet - was het feit dat mijn 2 kinderen met Kerstmis even op bezoek bij mij thuis (uiteraard was er van samenwonen nooit geen sprake, zou onmogelijk geweest zijn) zouden komen. Zodra ik doorhad dat ze zich tegen het idee van een (nochtans coronavrij) bezoek van mijn twee kinderen verzette, stelde ik haar voor dat ik het bezoek zou annuleren omdat ik geen negatieve gevolgen voor onze relatie wilde en ik hiermee aangaf, naar haar te luisteren en met haar mening rekening te houden. Ze mocht mee aanwezig zijn EN 2 weken voordien was een bezoek geen probleem. TOCH SMIJT ZE ME DEFINITIEF WEG!!!
Vercammen
02-11-20 08:15:30
Heb een huwelijk van 36 jaar regelmatig beëindigd,mijn familie kreeg ik niet meer op bezoek alleen haar moeder en vader ik was er rotsvast van overtuigd dat ze gelijk had! De 3 kinderen klaagden al eens dat mama hen het lastig maakte ,haar uitleg was pak ze aan want ze hangen het uit mijn reactie jongens je moet luisteren naar mama enz....ik ging zeer veel werken en zag niet wat er aan de hand was ging op vervroegd pensioen en toen zag ik het ze kon het niet meer camoufleren.van de moment dat ik sprak van mijn eigen weg te gaan brak de hel los alle dagen discussies.mijn 3 kinderen zeiden pa ga uw eigen weg we nemen je niets kwalijk hetgeen je nu meemaakt is hetgene we al lang meemaken maar je geloofde ons niet . Ben momenteel eindelijk gescheiden om de vrede te bewaren woont ze met de kinderen in mijn huis gratis ik in caravan mijn idee was dan zal ze de kinderen niet bewerken maar niets is minder waar 2 van de 3 kinderen hoor ik al niet meer ben een beetje radeloos vreselijke ziekte .heb zware depressie gehad ben aan de beterhand nu mijn enigste wens dat de kinderen binnen tijd terug contact zoeken momenteel worden ze bewerkt.
M Marjan Hermans
17-05-20 18:10:00
Ik snap de verhalen.
Ik heb zelf een relstie gehad met iemand met Borderline.
Maar we moeten niet vergeten dat dit een stoornis is.Ook al is het moeilijk te begrijpen.Ze kunnen niet anders.
Ze willen graag anders zijn.
Heb zelf ADHD en een gegeneraliseerde angststoornis.
Had woede aanvallen.
Ik wist toen niet dat ik ADHD en de angststoornis had.
Ik was machteloos.
Ik kon mijn woede niet bedwingen.
Godzijdank ben ik erachter gekomen wat ik had.
Met medicatie ben ik 180 graden anders geworden.Dit is geen vrijbrief voor hun gedrag.
Maar het zijn geen slechte mensen.
Door omstandigheden zijn ze zo geworden.
Ik heb zelf een relstie gehad met iemand met Borderline.
Maar we moeten niet vergeten dat dit een stoornis is.Ook al is het moeilijk te begrijpen.Ze kunnen niet anders.
Ze willen graag anders zijn.
Heb zelf ADHD en een gegeneraliseerde angststoornis.
Had woede aanvallen.
Ik wist toen niet dat ik ADHD en de angststoornis had.
Ik was machteloos.
Ik kon mijn woede niet bedwingen.
Godzijdank ben ik erachter gekomen wat ik had.
Met medicatie ben ik 180 graden anders geworden.Dit is geen vrijbrief voor hun gedrag.
Maar het zijn geen slechte mensen.
Door omstandigheden zijn ze zo geworden.
Kurt Van de Weyer
23-02-20 02:03:27
Mijn zus heeft borderline en ik heb het echt gehad met haar. Mijn ouders geven haar bijna altijd gelijk igv conflicten en zeggen dan, “doe maar voort, je zus is ziek” Ze heeft stemmingswisselingen en ze haalt het bloed van onder je nagels. Ik ben ziek geworden door mijn zus, ze is jaloers en kan 2 stenen doen vechten. Ze heeft Kerst ook omzeep geholpen door haar onhebbelijke reacties.
De laatste ruzie ging over haar auto. De auto was te klein om 4 personen te vervoeren. Dit is absolute onzin want ik heb met hetzelfde model gereden. Dagelijks ontstaan er conflicten door haar, ik heb door haar ook ruzie met mijn ouders. Ik heb haar steeds Carré blanche gegeven maar mijn begrip en geduld zijn op. Ik heb het gehad met haar en heb besloten mijn leven niet te laten verpesten door haar . Genoeg is genoeg.
Sterkte iedereen
De laatste ruzie ging over haar auto. De auto was te klein om 4 personen te vervoeren. Dit is absolute onzin want ik heb met hetzelfde model gereden. Dagelijks ontstaan er conflicten door haar, ik heb door haar ook ruzie met mijn ouders. Ik heb haar steeds Carré blanche gegeven maar mijn begrip en geduld zijn op. Ik heb het gehad met haar en heb besloten mijn leven niet te laten verpesten door haar . Genoeg is genoeg.
Sterkte iedereen
Denise
02-01-20 22:54:56
Wat een oprechte geruststelling deze website... Ik dacht dat ik langzaamaan gek werd. Ik werd het eigenlijk ook.. Al twee jaar zijn wij uit elkaar. Ik deed alles om de "goede vrede" te bewaren voor onze dochter. Ik heb mijzelf aan de kant gezet om escalaties te voorkomen en ik was er serieus ook nog trots op. Dat ik ondanks de verknipte situatie een stabiel thuisfront in mijn huis kon handhaven voor onze dochter. En in de weekenden veelal papa (borderline/ narcist) opzocht om gezamenlijke activiteiten te ondernemen. Mijn dochters belang stond voorop in deze. Immers wilde ik niet dat zij dezelfde jeugdtraumas op zou lopen als haar vader. Haar vader deed echter geen enkele moeite en ik gaf klaarblijkelijk teveel kado en te weinig grenzen aan. Ik ging letterlijk gebukt aan het alleenstaande ouderschap (en onbegrip vanuit familie) met daarnaast de "zorg" over een onstabiele vader. Maar eigenlijk heb ik het zelf in leven gehouden... Het veranderde niet. Ik had steeds de stille hoop dat ik binnenkort echt wel een keer mijn dochter een weekendje bij papa kon laten logeren, zodat ik zelf even kon bijtanken. Hij misbruikte precies dat lijntje, die onzekerheid van mij, om haar achter te laten, om zodoende mij te kunnen "claimen". Totdat ik geheel onverwachts en niet gepland (!) na twee jaar een nieuwe man op mijn pad kreeg. Mijn eerste gedachte was rennen! Ik voelde een vonk maar ik vertrouw totaal niet meer op mijn eigen gevoel of oordeel. Ik ging het uit de weg maar het kwam toch terug. Ik zie mijn dochter opleven van de welverdiende aandacht die ik behoor te krijgen. Ik vind het moeilijk, zo moeilijk. Dit aangaan betekent de beerput van mijn borderline ex opentrekken. De beerput waarvan ik bang was van de diepte, de onuitputtelijkheid, en de destructie. Tegelijkertijd leef ik op van de liefde maar de zwaartekracht van mijn ex weegt immens zwaar. Toen ik alle lijntjes verbrak liet hij zich opnemen wegens doodwens. Ik heb werkelijk alle GGZ hulplijnen proberen in te schakelen, zonder succes. Its my own battle..
Antje Freriks
01-11-19 22:39:16
Niet voor patiënten...Kan ik inkomen, maar toch. Het is waar Borderline is AFSCHUWELIJK, voor iedereen. Maar wat jullie zeggen is echt te algemeen.
Ik heb zou nooit iemand oplichten bijvoorbeeld. Ik lieg bv ook nooit , daar kan ik helemaal niet tegen, want dan heb ik geen band...Die fatale band. Wat een ellende, wat een gevolgen. Als je deze diagnose hebt dan moet je gewoon heel je leven begeleiding. Maar de zorg is niet wat het wezen moet. bezuinig er maar op, nog meer slachtoffers. Narcisten geven misschien niet om slachtoffers maar mensen met BPS toch wel, mag ik hopen. Is een motivatie om er wat aan te doen. Wacht niet met hulp via huisarts en therapie voor het te laat is. Bij mij is het te laat...Verschrikkelijke gevolgen. Leg problemen vnl. bij jezelf laat iemand met je meedenken, je kunt het niet zelf.
Arme partners ja. Toch kan er sprake zijn van echte liefde, maar wordt een verslaving als je niet weg gaat als het niet goed meer is. Ik weet van mezelf dat ik echt geen spelletjes speel, geen grip op als ik erin zit en daarna spijt en wanhoop. Liefdevol GRENZEN stellen, voor jezelf opkomen zijn en zelf eerlijk zijn, heldere afspraken, doen wat je zegt, zijn van wezenlijk belang!
Wens iedereen sterkte toe, iedereen slachtoffer van deze vreselijk ziekte.
Wat minder harde taal hier mag wel. Het is een stoornis he, geen doelbewuste strategie ofzo... ZOEK HULP, alleen gaat het echt niet.
Ik heb zou nooit iemand oplichten bijvoorbeeld. Ik lieg bv ook nooit , daar kan ik helemaal niet tegen, want dan heb ik geen band...Die fatale band. Wat een ellende, wat een gevolgen. Als je deze diagnose hebt dan moet je gewoon heel je leven begeleiding. Maar de zorg is niet wat het wezen moet. bezuinig er maar op, nog meer slachtoffers. Narcisten geven misschien niet om slachtoffers maar mensen met BPS toch wel, mag ik hopen. Is een motivatie om er wat aan te doen. Wacht niet met hulp via huisarts en therapie voor het te laat is. Bij mij is het te laat...Verschrikkelijke gevolgen. Leg problemen vnl. bij jezelf laat iemand met je meedenken, je kunt het niet zelf.
Arme partners ja. Toch kan er sprake zijn van echte liefde, maar wordt een verslaving als je niet weg gaat als het niet goed meer is. Ik weet van mezelf dat ik echt geen spelletjes speel, geen grip op als ik erin zit en daarna spijt en wanhoop. Liefdevol GRENZEN stellen, voor jezelf opkomen zijn en zelf eerlijk zijn, heldere afspraken, doen wat je zegt, zijn van wezenlijk belang!
Wens iedereen sterkte toe, iedereen slachtoffer van deze vreselijk ziekte.
Wat minder harde taal hier mag wel. Het is een stoornis he, geen doelbewuste strategie ofzo... ZOEK HULP, alleen gaat het echt niet.
T. T. Huisman
04-07-19 06:39:53
Tegelijkertijd maken ze een spannende en een vlotte indruk. In de publiciteit zijn er een aantal gevallen die desastreus zijn afgelopen bij diegene die te maken hebben gehad met iemand die Borderline had. Ook een eenmalig contact kan al fataal zijn en vooral onbehandeld. De moordenaar van Anne Faber had Borderline en verder Henk S. die Anne de Ruyter de Wildt heeft vermoord uit Groningen.Henk S. zit nu op de gesloten afdeling in de Dr. S. van Mesdagkliniek in Groningen. Was verslaafd en veelpleger en heeft daar voor al in de gevangenis gezeten en is schuldig aan meer moorden ook op die van Annet van Rheen. Verder is een vriend van een vriendin die Borderline had verdacht van moord toen zij en haar vriend op de martini toren stonden en heeft de vriendin met Borderline hem van de Martini toren geduwd. De vriendin was hier voor in behandeling in Dennenoord. Ze leefden tegen de wil van de ouders van hun zoon wiens vriendin Borderline had een bohemien bestaan en sliepen in zijn auto. Zijn ouders vonden dat hun zoon met deze vriendin geen toekomst had Er zijn ook arrestaties bekend van onschuldige mensen die misbruikt zijn en vals beschuldigd en daarna gedemoniseerd en gescapegoat zijn en gearresteerd met handboeien om in de cel terecht gekomen zijn en financieel berooid zijn achtergebleven en voor lange tijd financieel onthand zijn en zich proberen te verdoven en wanhoopsgedachten hebben. Zodra zij zich willen beklagen worden zij niet geloofd en hun persoon is gecorrumpeerd en bezoedel maar dit wil maar niemand geloven en doen er alles aan om hun naam te zuiveren bij justitie en politie rechtbank en iedereen maar dit lukt maar moeilijk. Het is zo dat de rollen worden omgedraaid dat zij voor dat worden aangezien voor wat de borderline patient is. Ze draaien de rollen om en kunnen maken dat ze geloofd worden en kunnen ijskoud liegen en goed toneel spelen. Sommigen vielen in de verleiding door lovebombing en dat is iemand op een voetstuk zetten om hun vervolgens er weer van af te halen als hun gevoel van verlating naar
T. T. Huisman
04-07-19 06:04:43
Het boek van Emily van der Laar van zij was de liefste maar ook de ergste is een boek van een relatie slachtoffer die het heeft overwonnen en nu mensen helpt overeind te blijven d.m.v grenzen te stellen en goed voor je zelf te zijn. In de jaren negentig zijn een aantal diagnosen publiek bekend geworden en het werd te grabbel gegooid bij de grote massa die kort door de bocht een diagnose stelden maar dit is een ingewikkelde diagnose en hulpverleners enablen hun.Zoals ADHD Anorexia eetstoornis iemand die er maar een schijn van weg had werd er al op het erste gezicht al mee vergeleken en ook leken zeiden dit. Het onderwerp is bij het grote publiek ter discussie gesteld in bladen kranten maar er zijn dan onderzoeken voor nodig om die diagnose echt te kunnen geven. Ook sommige huisartsen deden kort door de bocht een diagnose en verwezen je ook nog door. Niet eens bloedsuikergehalte meten bloedwaarden ect filmje hartfilmpje dexa scan om de botdichtheid te meten. Ik laat me van af nu af aan goed informeren voordat ze mij iets wijsmaken over een diagnose die ik zou hebben. het zijn van die klassiekers die ze slachtoffers van daders willen doen laten geloven dat ze die hebben om zelf vrij te zijn en vrij spel te hebben. Ze draaien de rollen om. Ongeacht wat je zegt wordt het al bij voorbaat al voor een symptoom van een diagnose gezien en dan kort door de bocht en lallend en kurkenknallend en onervaren voor de vuist weg omdat ze toevallig een artikeltje over in een schreeuwerig sensationeel blad hebben gelezen.
Mijn moeder was een Borderline patiënt...
Ik ben een moeder van 35 jaar en leef nog elke dag met de gevolgen van de ziekte van mijn moeder. Het heeft mijn leven volledig bepaald en loopt als een rode draad door mijn bestaan. Dit omdat, zoals iedereen wel weet die met Borderline te maken heeft of heeft gehad, deze mensen stelselmatig liegen, bedriegen en anderen zwart maken om zelf daar weer aandacht uit te krijgen. Mijn moeder heeft mij regelmatig slecht gepraat om zo bijvoorbeeld van de buren medelijden te krijgen. Ze gebruikte mij, als kind, om haar eigen “gapend gat in haar gevoelsleven” te vullen.
Haar Borderline persoonlijkheidsstoornis heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Niet dat ik slecht ben of zo, hihihi. Integendeel, liegen en bedriegen staan bij mij erg hoog in het vaandel. Zodra ik merk dat mensen niet eerlijk zijn dan begin ik direct te steigeren. Maar een normaal leven, als kind, was er niet bij en ik voelde mij slecht, schuldig en minderwaardig.
Door haar (soms bizarre) acties keken mensen vaak met een scheef oog naar mij. Dit ook omdat anderen aan de buitenkant niet kunnen zien wanneer iemand de Borderline stoornis heeft en men deze mensen ook gewoon op hun woord gelooft.
Een eigen persoonlijkheid heb ik, als kind, nooit kunnen ontwikkelen en had ik niet. Ik liep als meisje van 10 jaar altijd gebogen naar de grond te kijken en maakte mij zo klein mogelijk.
Ik schaamde mij voor mijn moeder en wist niet of mensen mij nog wel mochten want ik was toch “dat verschrikkelijke kind”.
Doordat mijn moeder Borderliner was, heb ik nooit een basis opvoeding gehad. Dit speelt je hele verdere leven een rol en draag je feitelijk dagelijks mee.
In mijn pubertijd werd ik hierdoor opstandig wat er weer toe leidde dat mijn moeder nog ergere dingen over mij begon te verzinnen om mij naar beneden te halen zodat mensen mij als een verschrikkelijk kind gingen zien. Dit maakt dat ik mij erg minderwaardig voelde en tot nu toe snel in de verdediging schiet. Mijn hele leven, als kind, draaide altijd om mijn moeder, haar stemming en haar zin. Een bestaan als kind had ik zelf niet…..
Ik heb sinds 7 jaar geen contact meer met mijn moeder en is er eindelijk rust in mijn leven gekomen. Nu ik ouder word en veel streken van haar heb overleefd, snap ik niet waarom ik niet eerder het contact met haar heb verbroken,
Ja, het blijft je moeder maar ik kan mij niet bedenken in welk opzicht. Ik kom dus uit een gezin waar geen liefde werd gegeven, er nooit een knuffel voor mij geweest is of iemand die tegen mij zei “ik hou van jou”. Mijn vader was er ook niet om de situatie op te vangen. Waarschijnlijk werd hij zelf ook “gek” van alles. Later zijn ze ook gescheiden. Het vroegere gemis aan liefde kwam bij mij sterk naar boven toen ik zelf kinderen kreeg.
Op dit moment vecht ik voor mijn schulden die ik, mede door alles, heb overgehouden. Het is zwaar maar ik hoop ooit mijn rust en geluk weer te vinden samen met mijn dochters.
Wat ik allemaal precies heb meegemaakt is teveel om op te schrijven. Dit wil ik wel samen met je delen maar dan kun je het beste, via de site, contact met mij zoeken. Door alles wat ik heb mee gemaakt en doorstaan heb maar ook overwonnen heb, kun je mij inderdaad wel een ervaringsdeskundige noemen. Ik wil anderen dan ook graag met hulp en advies terzijde staan. Ik heb dit zelf vroeger enorm gemist. Goede hulp, advies en ondersteuning voor de slachtoffers van Borderliners kan veel verdere ellende en verdriet helpen voorkomen.
Mama,
Ervaringsdeskundige.
